به نقل از «ایسنا»

تعیین جنسیت با هوش مصنوعی

تاریخ انتشار: ۱ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۹۴۵۸۳

یک مطالعه جدید از پژوهشگران دانشگاه «استنفورد» می‌گوید هوش مصنوعی می‌تواند با دقت ۹۰ درصدی تشخیص دهد که مخاطبش یک مرد یا یک زن است.

به گزارش ایسنا، «مردان مریخی هستند و زنان ونوسی» آیا قبلاً این عبارت را شنیده‌اید؟ در حالی که در قرن بیست و یکم، این بیشتر به عنوان یک استعاره در نظر گرفته می‌شود، دانشمندان دانشگاه «استنفورد» دریافته‌اند که بر اساس مطالعه جدیدی که در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است، ممکن است مبنایی وجود داشته باشد که چرا و چگونه یک جنسیت مشخص، کاری را انجام می‌دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آنها مدل جدیدی از هوش مصنوعی ایجاد کرده‌اند که می‌تواند به دقت پیش‌بینی کند که آیا یک اسکن مغزی متعلق به یک مرد یا یک زن است و در بیش از ۹۰ درصد مواقع درست تشخیص می‌دهد.

به نقل از آی‌ای، دانشمندان مدت‌هاست درباره تأثیر جنسیت افراد بر سازمان و عملکرد مغز بحث کرده‌اند. با وجود دانستن اینکه کروموزوم‌های جنسی بر قرار گرفتن در معرض هورمون‌ها تأثیر می‌گذارند، ارتباط جنسیت با تفاوت‌های مغزی مشخص همواره چالش‌برانگیز بوده است.

دکتر وینود منون استاد روانپزشکی و علوم رفتاری و مدیر آزمایشگاه علوم اعصاب شناختی و سیستمی استنفورد در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: انگیزه اصلی این مطالعه این است که جنسیت در رشد مغز انسان، در پیری و همچنین بروز اختلالات روانپزشکی و عصبی نقش مهمی دارد.

تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که ساختار یا عملکرد مغز بین مردان و زنان تطابق کمی دارد. اما منون و تیمش از هوش مصنوعی پیشرفته و مجموعه داده‌های بزرگ برای تجزیه و تحلیل اسکن مغز استفاده کردند.

مدل آنها از روش‌های قبلی بهتر عمل کرد و به طور قابل اعتمادی بین مغز مرد و زن تمایز قائل شد. این موفقیت نشان می‌دهد که تفاوت‌های جنسیتی قابل تشخیص در مغز وجود دارد که قبلا نادیده گرفته می‌شدند.

عملکرد قابل قبول این مدل در مجموعه داده‌های متنوع، اعتبار یافته‌های این مطالعه را افزایش می‌دهد.

پیچیدگی‌های آزمایش‌ها

درون مغز انسان، نواحی خاصی درخشان‌تر می‌درخشند تا نشان دهند که متعلق به یک مرد است یا یک زن. پژوهشگران این نقاط درخشان خاص را شناسایی کردند که برای هوش مصنوعی به منظور شناسایی این موارد مفید بود.

اولین مورد، شبکه حالت پیش‌فرض است که به ما کمک می‌کند در مورد خودمان فکر کنیم و مناطق دیگری مانند شبکه مخطط و لیمبیک مغز که برای یادگیری و نحوه واکنش ما به پاداش‌ها مهم هستند.

منون می‌گوید: شناسایی تفاوت‌های جنسیتی ثابت و قابل تکرار در مغز بالغ سالم گامی حیاتی به سوی درک عمیق‌تر آسیب‌پذیری‌های جنسیتی در اختلالات روانپزشکی و عصبی است.

این مدل هوش مصنوعی جدید می‌تواند اسکن‌های MRI متحرک را نیز تجزیه و تحلیل کند. پژوهشگران آن را روی حدود ۱۵۰۰ اسکن مغزی آزمایش و مشاهده کردند که می‌تواند تشخیص دهد که یک اسکن متعلق به یک مرد یا یک زن است.

منون می‌گوید: این یک مدرک بسیار محکم است که نشان می‌دهد جنسیت یک عامل تعیین‌کننده مهم در سازمان مغز انسان است.

وی افزود: مدل‌های هوش مصنوعی ما کاربرد بسیار گسترده‌ای دارند. به عنوان مثال، یک پژوهشگر می‌تواند از مدل‌های ما برای جستجوی تفاوت‌های مغزی مرتبط با اختلالات یادگیری یا تفاوت‌های عملکرد اجتماعی استفاده کند که جنبه‌هایی هستند که ما علاقه‌مند به درک بهتر آنها برای کمک به افراد در سازگاری و غلبه بر این چالش‌ها هستیم.

سپس پژوهشگران به این فکر کردند که آیا می‌توانند از مدل دیگری برای پیش‌بینی اینکه افراد بر اساس ویژگی‌های مغزی که بین مردان و زنان متفاوت است، در برخی از وظایف چقدر خوب عمل می‌کنند، استفاده کنند؟

آنها مدل‌های جداگانه‌ای برای مردان و زنان ساختند و هر کدام عملکرد شناختی را برای جنسیت خود بهتر پیش‌بینی کردند. این نشان می‌دهد که تفاوت در نحوه عملکرد مغز بین مردان و زنان می‌تواند بر رفتار آنها تأثیر بگذارد.

در حالی که پژوهشگران از مدل خود برای بررسی تفاوت‌های جنسیتی استفاده کردند، منون می‌گوید که می‌توان از آن برای مطالعه اینکه ارتباطات مغزی چگونه با هر توانایی یا رفتار شناختی مرتبط است نیز استفاده کرد. اکنون آنها قصد دارند مدل خود را با سایر پژوهشگران به اشتراک بگذارند.

یافته‌های این مطالعه در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: تعیین جنسیت هوش مصنوعی فناوري نانو شرکت های دانش بنیان بنياد ملي نخبگان پارک فناوری پردیس مردان و زنان هوش مصنوعی یک مرد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۹۴۵۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حد کم کردن وزن چقدر است؟

ایتنا - چه با کمک داروهای مؤثر جدید لاغر شوید، چه بعد از جراحی لاغری وزن کم کنید، چه ورزش کنید و کالری بسوزانید، روزی می‌‌رسد که اعداد روی ترازو دیگر پایین نمی‌آیند و شما به محدودیت کاهش وزن برخورد می‌کنید. اما این حد کجاست؟
در یک مطالعه جدید، کوین هال، پژوهشگری در مؤسسه ملی بهداشت که کارشناس اندازه‌گیری متابولیسم و تغییر وزن است، بررسی‌ای انجام داد تا ببیند به طور معمول چه زمانی کاهش وزن متوقف می شود و این موضوع چه ارتباطی با روش کاهش وزن افراد دارد.

او با استفاده از داده‌های حاصل از آزمایش‌های بالینی باکیفیت از روش‌های مختلف کاهش وزن، این داده‌ها را به مدل‌های ریاضی تقسیم کرد تا بفهمد چرا افرادی که وزن کم می‌کنند از جایی به بعد آن را متوقف می‌سازند.

او دریافت که بخشی از دلیل مؤثر بودن جراحی بای پس معده و داروهای جدید کاهش وزن مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید این است که زمان لازم برای رسیدن به پایداری وزن دو برابر می‌شود. در واقع در این روش نسبت کاهش کالری، افراد می‌توانند برای مدت طولانی‌تری کاهش وزن را ادامه دهند.

بدن با تلاش برای حفظ تعادل بین کالری‌هایی که می‌خوریم و کالری‌هایی که می سوزانیم وزن را تنظیم می‌کند. وقتی کالری مصرف می‌کنیم یا کاهش می‌دهیم و شروع به سوزاندن انرژی ذخیره شده خود می‌کنیم، اشتها به ما می گوید که بیشتر بخوریم. مطالعات هال نشان داده است که هر چه فرد وزن بیشتری از دست بدهد، اشتها قوی‌تر می‌شود تا زمانی که با تمام کارهای سختی که در وهله اول برای از دست دادن وزن انجام داده، مقابله کند.

این مکانیسم واکنشی برای اجداد شکارچی انسان ارزشمند بوده است، اما برای انسان‌های مدرن که دسترسی آسان به غذاهایی با انرژی متراکم دارند، به خوبی کار نمی‌کند.

هال برای مطالعه مسیر کاهش وزن تنها با استفاده از محدودیت کالری، کاهش وزن مشاهده شده را مدلسازی کرد. او به طور تصادفی ۲۳۸ بزرگسال را به گروه تقسیم کرد. یک گروه به مدت دو سال از یک رژیم غذایی با محدودیت ۲۵ درصد کالری پیروی کردند و گروه دیگر به خوردن مطابق معمول پرداختند. این مطالعه که از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ با مشارکت مؤسسه ملی بهداشت انجام شد نشان داد افراد گروهی که کالری را کاهش دادند به طور متوسط حدود ۱۶پوند وزن از دست دادند اما گروهی که رژیم غذایی معمولی خود را دنبال کردند حدود ۲ پوند اضافه وزن داشتند.

 

اگرچه افرادی که در این تحقیق شرکت کردند به مدت دو سال به تلاش خود ادامه دادند، اما کاهش وزن آنها تقریباً در حدود ماه دوازدهم متوقف شد، زیرا اشتهای آنها برای مقابله با چاقی افزایش یافت.

هال اشاره می‌کند که در مطالعه خود به میانگین‌ها پرداخته است. زمان کاهش وزن ممکن است بسته به فرد متفاوت باشد.

مدل هال پیش‌بینی کرد که برای دستیابی به کاهش وزن گزارش‌شده در آن مطالعه، افرادی که رژیم‌شان با ۲۵۰۰ کالری در روز شروع می‌شد، باید بیش از ۸۰۰ کالری در روز کاهش می‌دادند. به این ترتیب بدن آنها این گونه پاسخ داد که باید به ازای هر کیلوگرم وزنی که از دست داده‌اند، روزانه حدود ۸۳ کالری بگیرند.

یک کیلوگرم حدود ۲.۲ پوند است. به ازای هر ۲.۲ پوند کاهش وزن داوطلبان در این تحقیق، اشتهای آنها با درخواست ۸۳ کالری بیشتر در روز پاسخ داده شد. میانگین کاهش وزن گزارش شده در این مطالعه ۷.۵ کیلوگرم یا ۱۶ پوند بود و این به معنی آن است که در کمترین وزن خود، احساس نیاز به خوردن ۶۲۲ کالری بیشتر در روز نسبت به قبل از شروع کاهش وزن داشتند.

اما آن‌ها در واقع ۶۲۲ کالری اضافه در روز نمی‌خوردند بلکه این مقدار اشتهای بیشتری است که احساس می‌کردند به آن نیاز دارند، در حالی که همان تلاشی را می‌کردند که در ابتدا برای کاهش ۸۰۰ کالری در روز انجام می‌دادند.

هال گفت در پایان این مطالعه، شرکت‌کنندگان به همان اندازه که در ابتدا تلاش می‌کردند برای مقاومت در برابر غذا تلاش می‌کردند، اما به جای ۸۰۰ کالری که هدف آنها بود، فقط توانستند حدود ۲۰۰ کالری در روز کاهش دهند. و این باعث شد که روند کاهش وزن آنها متوقف شود.

دکتر کریستوفر گاردنر، مدیر مطالعات تغذیه در مرکز تحقیقات پیشگیری استنفورد، قبلاً به سی‌ان‌ان گفته بود که روند کاهش وزن هر چه پیشتر می‌رود سخت‌تر می‌شود. زیرا بدن افراد به آن واکنش نشان می‌دهد و از نظر متابولیک کارآمدتر می‌شوند. و بنابراین همان کسری کالری این کار را برای شما انجام نمی‌دهد. به همین دلیل است که کاهش وزن افراد رفته رفته متوقف می‌شود.

 

در مدل هال، از آنجایی که افراد وزن بیشتری از دست دادند، اشتهایشان برگشت و حدود ماه ۱۲، کاهش وزن را متوقف کردند.

داروهای سماگلوتید و تیرزپاتید که با تقلید از هورمون‌های روده به افراد در کاهش وزن کمک می‌کنند، باعث ایجاد محدودیت بیشتری کالری شدند.

سازمان غذا و داروی ایالات متحده تزریق تیرزپاتاید را تأیید کرده است. این اولین و تنها داروی چاقی در نوع خود است که هم جی‌آی‌پی (پلی پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز) و هم جی‌ال‌پی-۱ را فعال می‌کند.

اما مهم‌تر از همه آن که این داروها فقط بر تعداد کالری‌هایی که افراد از رژیم غذایی خود حذف می‌کنند تأثیر نداشتند. آن‌ها همچنین تعداد کالری‌هایی را که بدنشان باعث می‌شد با کاهش وزن دوباره غذا بخورند، کاهش دادند و در واقع اشتهایشان را ضعیف کردند. با کاهش اشتهای خود به نصف، آنها توانستند وزن خود را برای مدت طولانی‌تری کاهش دهند، به طور متوسط یک سال بیشتر در مقایسه با محدودیت کالری به تنهایی و بدون دارو. به طور کلی روند کاهش وزن در افرادی که از داروهای کاهش وزن استفاده می‌کنند در حدود سال دوم متوقف می‌شود.

عمل جراحی کاهش وزن قوی‌ترین اثر را داشت و افراد را بر آن داشت که روزانه حدود ۳ هزار و ۶۰۰ کالری از رژیم‌های غذایی خود حذف کرده و به ازای هر کیلوگرم کاهش وزن، فقط ۵۸ کالری دریافت کنند. افرادی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار گرفته بودند، یک سال دیرتر به وضعیت پایدار می‌رسند که نشان می‌دهد این جراحی اشتهای آنها را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.

هال می‌گوید استفاده از داروهایی مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید و مداخلاتی مانند جراحی کاهش وزن زمان لازم برای رسیدن به توقف کاهش وزن را طولانی‌تر می‌کند، اما از وقوع کامل آن جلوگیری نمی‌کند.

هال گفت: «آنچه که در حال رخ دادن است این است که افراد هر چقدر هم وزن از دست بدهند، همچنان افزایش اشتها را تجربه می‌کنند.»

او در عین حال تصریح کرد اگر دارو یا درمانی به طور کامل اشتها را از بین ببرد، خطرناک خواهد بود. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است فرد تا آن قدر از خوردن سر باز بزند که بمیرد.

 این مطالعه همچنین به اصلاح برخی از ایده‌ها در مورد اینکه چرا افراد از کاهش وزن خودداری می‌کنند کمک می‌کند.

 

به عنوان مثال، یک نظریه این است که کاهش وزن به متابولیسم آسیب می‌رساند، بنابراین افراد در هنگام استراحت کالری بسیار کمتری نسبت به زمانی که شروع کردند می‌سوزانند و می‌توانند به راحتی وزن خود را به دست آورند.

هال می‌گوید متابولیسم پس از کاهش وزن کاهش می‌یابد، اما نه آن قدری که بتوان با آن زمان توقف کاهش وزن را دریافت.

او این تصور را که اثر داروها در نهایت متوقف می‌شود، رد می‌کند و می‌گوید: «دلیل توقف کاهش وزن آن است که در نقطه‌ای، اثر داروها باعث افزایش اشتها می‌شود.»

هال گفت: «یک چیز بسیار رایج دیگر در حال حاضر این است که بعضی می‌گویند با جراحی چاقی، آن قدری که فکر می‌کردند وزن‌شان کم نشده است، از پپتید شبه‌گلوکاگون ۱ استفاده می‌کنند، یعنی باز هم تن به مداخله بدنی دیگری می‌دهند.»

این پژوهشگر می‌افزاید: «هر مسیری را که انتخاب کنید، یک وضعیت پایدار برای حفظ کاهش وزن مورد نیاز است. بنابراین ایده خوبی است که در نظر بگیرید آیا می‌توانید کاری را که انجام می‌دهید برای مدت طولانی ادامه دهید یا نه.»

افرادی که پس از کاهش کالری روند کاهش وزن‌شان متوقف می‌شود، احتمالاً می‌توانند با محدود کردن بیشتر کالری یا اضافه کردن ورزش به روال خود، از آن مرحله عبور کنند. هال در این زمینه می‌گوید: «هر کاری که انجام می‌دهید، باید به آن ادامه بدهید. بنابراین شما باید از مداخله در سبک زندگی برای بقیه زندگی خود راضی باشید.»